از نويسندگان اموي صفت در اين روزگار، «محمد عزت دروزه» مي باشد که متأسفانه، در راه دفاع از منکرات امويان، خود را به زحمت افکنده، تا آنچه را از ظلم، ستم و فساد آنها روايت گرديده، توجيه کند. وي از معاويه دفاع کرده و او را از ارتکاب گناهاني که لکه ننگي بر تاريخ انسانيت بوده اند، پاک دانسته و در اين مورد چنين گفته است: «ما، معاويه، يار رسول خدا صلي الله عليه و آله و کاتب و حيش را؛ آن کسي که ترس از خدا و تقوا و پرهيزکاري اش روايت شده است، از اينکه راضي شود، فرزندش از اين حدود خارج شود و او را تشويق نمايد مبرّا مي دانيم، بلکه ما اين امر را از يزيد نيز بعيد مي دانيم!!» [1] .

اين موجب تمسخر و مايه خنده است؛ زيرا «دروزه»، مسائل آشکاري را نديده مي گيرد که هيچ انسان صاحب عقل و اختياري در آنها شک نمي کند، آن گونه که از قديم گفته اند،



وليس يصح في الاذهان شي ء

اذا احتاج النهار الي دليل



«چيزي در عقل صحيح نخواهد بود هرگاه که روز، نيازي به دليل داشته باشد».

آنچه از گناهان بزرگ معاويه روايت شده؛ مانند کشتن «حجر بن عدي، رشيد هجري، عمرو بن حمق خزاعي» و مانند آنان مؤمنين، دشنام به عترت پاک و ستم بر امّت با تحميل يزيد به عنوان خليفه و ديگر جناياتي که به بعضي از آنها در مباحث قبلي اشاره داشته ايم، مسائلي است که بردگرگون ساختن چهره اسلام و انحراف وي از راه درست، دلالت دارند، ولي «دروزه» و امثال وي، به واقعيت امور



[ صفحه 243]



تنها با عينک سياه مي نگرند، لذا به تقديس امويان پرداختند، آنان که با اقدامات سياسي و اداري خود، ثابت نمودند که دشمنان و مخالفان اسلام بوده اند.