توّابين، تصميم گرفتند که براي زيارت قبر سرور شهيدان عليه السلام به کربلا بروند تا در کنار مرقد آن حضرت، توبه ي خود را به درگاه خداوند اعلام نمايند.

گروههاي توّابين به سوي کربلا حرکت نمودند و هنگامي که به آنجا رسيدند، يکصدا فرياد «يا حسين!» برآوردند و غرق در گريه و زاري شدند و به درگاه خداوند تضرع نمودند تا توبه آنان را بپذيرد و آنها را بيامرزد. آنان در کنار مرقد امام گفتند: «خداوندا! حسين شهيد فرزند شهيد، هدايت شده فرزند هدايت شده، صديق فرزند صديق را رحمت کن.

خداوندا! ما تو را گواه مي گيريم که بر دين و بر راه آنان هستيم، دشمن قاتلانش و دوستدار دوستانش مي باشيم.

خداوندا! ما فرزند دختر پيامبرمان را واگذاشتيم، پس گذشته ي ما را بر ما ببخشاي و توبه ي ما را بپذير و حسين و يارانش- شهداي صديق- را رحمت کن، ما تو را گواه مي گيريم که بر دين آنان و بر آنچه به خاطر آن کشته شدند هستيم، اگر



[ صفحه 541]



ما را نبخشي و بر ما رحمت نکني، از زيانکاران خواهيم بود». [1] .

آنگاه بر آن قبر شريف، بيش از «حجرالاسود»، ازدحام نمودند در حالي که گريه مي کردند و به سوي خدا تضرع مي نمودند تا گناهانشان را ببخشد و توبه شان را بپذيرد، سپس به سوي «انبار» حرکت نمودند.