در سال 65 هجري، توّابين، قيام خروشان خود را بر ضد حکومت اموي اعلام نمودند که تعداد آنان- بنا به گفته مورخان- چهار هزار نفر بود، رهبر قيام، «سليمان بن صرد»، «حکيم بن منقذ کندي» و «وليد بن عصير کناني» را به سوي کوفه فرستاد و به آنها دستور داد تا در شهر کوفه حرکت کنند و شعار «يا لثارات الحسين!»؛ «به خونخواهي حسين برخيزيد» را ندا دهند.

هنگامي که آن دو به کوفه رسيدند، آن شعار را سردادند و براي نخستين بار، اين نداي مؤثر، در آسمان کوفه طنين انداز شد و همچون صاعقه اي بر سر



[ صفحه 540]



آدمکشان جنايتکار بود، همچنانکه مرهمي بر دل مؤمنان و مسلمانان بود، عدّه زيادي از مردم، به نُخيله شتافتند که سليمان بن صرد، خطابه اي مؤثر در ميان آنان ايراد کرد و براي آنان توضيح داد که وي در پي کسب موقعيت و يا غنيمتي نيست، بلکه رضاي خدا و سراي آخرت را در نظر دارد و اميدوار است که خداوند، وي و برادرانش را به خاطر گناه عظيمي که در رها کردن ريحانه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله مرتکب شده بودند، مورد آمرزش قرار دهد.