مردم کوفه از اينکه امام را واگذاشته بودند، به شدت پشيمان شدند و از اينکه آن گناه بزرگ را مرتکب شده بودند، به سرزنش يکديگر پرداختند و متفق شدند بر اينکه به گناه خود اعتراف نمايند که آن حضرت را فروگذاشتند و لازم است با خونخواهي آن حضرت، کفّاره ي گناهان خود را تقديم کنند. يکي از آنان دخترش را مخاطب قرار داده و گفته است: «دخترم! پدرت، از گناه خود به سوي پروردگارش مي گريزد». [1] .

آنان کنفرانسي در منزل «سليمان بن صرد خزاعي» بر پا نمودند که بزرگ شيعيان و از صحابه ي رسول خدا و داراي سابقه و پيشينه اي در اسلام بود. آنها ميان خود به گفتگو پرداختند و بر آن شدند که ننگ و گناه از آنان پاک نمي شود مگر با کشتن کساني که حضرت حسين عليه السلام را کشته بودند.

در آن گردهمايي، چندين خطابه ي پرهيجان ايراد شد که براي گرفتن انتقام خون امام عظيم دعوت به همبستگي و وحدت کلمه مي کرد. برپايي اين کنفرانس- بنا به گفته ي مورخان- در سال 61 هجري؛ يعني سال شهادت حضرت حسين عليه السلام بود. [2] .