پليد ناپاک، عمر بن سعد، به شدت از اقدام به آن جنايت زشت، پشيمان شد؛ زيرا يکي از نزديکانش، هنگام بازگشت وي از کربلا، حال وي را پرسيد و او گفت: «هيچ بشري به سوي خانواده اش برنگشته است با چيزي بدتر از آنچه من با آن برگشته ام. فاجر ستمکار، ابن زياد را فرمان بردم و خداوند حاکم عادل را معصيت نمودم، خويشاوندي شريف را قطع کردم و کار بزرگي را مرتکب گشته ام. [1] .

اما، پشيماني براي وي چه سودي دارد پس از آنکه خون عترت پاک را ريخت و رشته هاي خويشاوندي کساني را قطع کرد که خداوند مودت آنان را فرمان داده است.