ابن مرجانه ي ستمگر، دستور داد تا بانوان وحي و بزرگ زنان رسالت، به زندان برده شوند. هنگامي که آنان را به زندان بردند، خيابانها پر از مردان و زنان بود و آن گونه که امام زين العابدين عليه السلام مي فرمايد، زنان بر صورت خويش مي زدند و سخت مي گريستند.

دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله به زندان برده شدند و بر آنها بسيار سخت گرفتند. نوه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله اجازه نداد که هيچ زن آزادي بر آنها وارد شود و گفت: «جز زناني که ام ولد يا کنيز باشند، کسي بر ما وارد نشود؛ زيرا آنان اسير گشته اند، همچنانکه ما اسير شده ايم».



[ صفحه 424]



به سوي دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله سنگي پرتاب شد که نامه اي را به آن بسته بودند، در آن نوشته شده بود قاصدي در مورد شما به سوي يزيد رفته است، پس هرگاه صداي تکبير را شنيديد، يقين کنيد که هلاک خواهيد شد و اگر صداي تکبير را نشنيديد، اين اماني براي شما خواهد بود. آنان براي رسيدن جواب، وقتي را تعيين کرده بودند. زنان به شدت پريشان و مضطرب شدند. دو روز پيش از رسيدن پيک، سنگ ديگري بر آنان انداخته شد؛ در آن نامه اي بود که به ايشان مي گفت: «وصيت کنيد و سفارشهاي خود را بنماييد که رسيدن پيک، نزديک شده است».

پس از پايان مدت، دستور يزيد به انتقال اسيران به دمشق رسيد. [1] بعضي از منابع بيان مي کنند که يزيد تصميم داشت تا همه ي نسل اميرالمؤمنين عليه السلام را ريشه کن سازد، ولي وي پس از آن، از اين تصميم خود منصرف شد و آنان را بخشيد. [2] .