بازگشت

ابن زياد ستمگر در برابر بزرگ بانوي وحي


هنگامي که ابن زياد، کينه هايش را از سر امام، سيراب نمود، روي به خانواده ي حضرت حسين عليه السلام کرد، زني را ديد که در گوشه اي از مجلس کناري ايستاده و بدترين جامه ها را بر تن دارد، در حالي که شکوه و جلال، او را در بر گرفته است، تا آنجا که ابن زياد بر آن شد تا درباره ي او جويا شود، پس گفت: «اين کيست که کناري رفته و زنانش به همراه او هستند؟».

وي از او روي گرداند، ابن زياد، سوالش را دوباره تکرار کرد، اما وي او را ناچيز شمرد و حقير دانست، به او پاسخي نداد. يکي از بانوان، به سخن آمد و گفت: «اين زينب است، دختر فاطمه، دختر رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله».

آن پليد فرومايه از حقير شمرده شدن خود به وسيله ي آن بانوي بزرگوار، رنجيد و با زباني الکن به اظهار شماتت پرداخت و گفت: خداي را سپاس که



[ صفحه 411]



شما را رسوا کرد و به قتل رسانيد و سخنتان را باطل نمود!!.

نوه ي رسول صلي اللَّه عليه و آله با شجاعت، آن فرومايه ي پليد را حقير شمرد، بر او فرياد کشيد: «سپاس خداي را که به خاطر پيامبرش ما را کرامت بخشيد و از پليدي پاک گردانيد، اين فاسق است که رسوا مي شود و اين فاجر است که دروغ مي گويد و او کسي غير از ماست، اي فرزند مرجانه!». [1] .

اين گفتار شديد را در حالي بر زبان آورد که وي و بانوان از آل محمد صلي اللَّه عليه و آله در بند اسارت بودند و نيزه هاي فاتحان، بالاي سر آنان افراشته و شمشير شماتت کنندگان رو به رويشان کشيده شده بود... وي، آن ستمگر را از تخت حکومتش به گور فرود آورد و خود بزرگ بيني اش را درهم کوبيده، او را در برابر خادمان و پيروانش معرفي نمود که رسوا شده و شکست خورده، اوست... فرزند مرجانه در حالي که با فرومايه ترين و زشت ترين چيزها خود را تشفي مي داد، گفت: «کار خدا را با برادرت چگونه ديدي؟!».

بانوي بزرگ بني هاشم با شجاعت و پايداري و با کلمات ظفر و پيروزي براي خود و خاندان خويش، به وي پاسخ داد و گفت: «جز نيکي نديده ام، اينان قومي هستند که خداوند، کشته شدن را بر ايشان مقدّر فرمود و آنان به سوي آرامگاههاي خويش شتافتند، خداوند تو را با آنان روبه رو خواهد ساخت و تو مورد بازخواست و محاکمه واقع خواهي شد، پس در آن روز بنگر که پيروزي از آن چه کسي است، مادرت به عزايت بنشينداي فرزند مرجانه!».

آن فرومايه، در برابر آن تحقير دردناک و سخنان کوبنده، نتوانست خودداري نمايد و به شدت دچار خشم و عصبانيت شده تصميم گرفت او را به



[ صفحه 412]



کيفر برساند، ولي «عمرو بن حريث» او را نهي کرد و به او گفت: او زن است و به چيزي از گفتارش مؤاخذه نمي شود، پس رو به وي کرد و گفت: «خداوند قلب مرا از طاغوت تو و سرکشان اهل بيت شما آرامش بخشيد!».

از اين دلشادي و گستاخي، غم و اندوه بر حضرت زينب چيره شد و در حالي که قهرمانان برگزيده ي خاندانش را به ياد مي آورد که در ميدانهاي نبرد شهيد شده بودند، با اندوه فراوان گفت: «به جانم سوگند! تو بزرگ خاندانم را کشتي و خانواده ام را نابود ساختي، فرزندانم را از بين بردي و ريشه ام را برکندي، پس اگر اين کار تو را آرامش مي بخشد، تو انتقام خود را گرفته اي».

فرزند مرجانه آرام شد و خشمش فرونشسته، گفت: «اين، زني مُسجّع گو مي باشد، به جانم که پدرش مسجع گويي شاعر بود!».

حضرت زينب به وي پاسخ داد: «من از مسجع گويي روي برگردانده ام، زن را به مسجع گويي چه کار؟». [2] .

اين زندگي چه دردناک و بي ارزش است که دختر وحي را نزد فرزند مرجانه، اسير مي سازد و او در تحقير و توهين وي فراوان مي کوشد. اي روزگار! اگر باقيمانده اي از آنچه بزرگواران را مي آزارد، نزد تو باشد، آن را بياور.


پاورقي

[1] طبري، تاريخ 457 /5.

[2] طبري 457 /5. اللهوف، ص 201 -200.