اين خطابه، تأثير فراواني بر دلهاي افراد آن اجتماع گذاشت؛ زيرا دلها از آن پريشان شدند و چشمها اشکبار گشتند و مردم به گريه افتادند و گفتند: «اي دخت پاکان! بس است؛ زيرا دلهايمان را سوزاندي و گردنهايمان را داغ نهادي و درونمان را به آتش نشاندي». [1] .

وي، از سخن باز ايستاد و آن جمع فراوان را در محنت و شقاوت خويش رها کرد که آه مي کشيدند و افسوس مي خوردند و بر قسمت ناچيز خود مي ناليدند که چه گناه عظيمي را مرتکب شده بودند.



[ صفحه 407]