امام زين العابدين عليه السلام وقتي جنازه ي پدر و جنازه هاي اهل بيت و يارانش را در بيابان افتاده ديد که هيچ کس براي خاکسپاري آنان نمي شتابد، به شدت



[ صفحه 385]



بي تاب گشت. عمه اش زينب او را ديد و به تسليت دادن وي پرداخت و گفت:

«چرا تو را مي بينم که خود را به خطر انداخته اي، اي باقيمانده ي جد و برادرانم! به خدا! اين عهدي از سوي خداوند براي جدّ و پدر تو مي باشد، خداوند با مردماني پيمان بسته که فراعنه ي اين سرزمين، آنان را نمي شناسند، در حالي که آنان نزد اهل آسمانها شناخته شده هستند. آنان اين اندامهاي جدا گشته و بدنهاي آغشته به خون را جمع مي کنند و به خاک مي سپارند، در اين سرزمين طف، پرچمي براي قبر پدرت سيدالشهداء بر مي افرازند که هيچگاه آثارش کهنه نمي گردد و نشانه هايش با گذشت شبها و روزها، محو نمي شود، پيشوايان کفر و پيروان گمراهي، براي محو و نابودي آن خواهند کوشيد، ولي اثر آن جز بلندي روز افزون،چيزي نخواهد يافت». [1] .

نوه ي پيامبر صلي اللَّه عليه و آله اندوه عميق ناشي از به خاک سپرده نشدن پدر را که بر امام زين العابدين عليه السلام دست يافته بود، برطرف ساخت؛ زيرا آنچه را از پدر و برادرش شنيده بود به وي خبر داد که جمعي از مؤمنان، آن بدنهاي پاک را به خاک خواهند سپرد و براي آنان پرچمي به پا خواهد شد که هيچگاه اثرش محو نشود و جاويدان مي ماند تا آن وقت که خداوند زمين و آنچه را که بر آن است، وارث شود... پادشاهان اموي و عباسي براي محو و نابودي آن آثار، کوشيدند و خود را به زحمت انداخته، همه ي امکانات خويش را به کار گرفتند ولي کامياب نشدند و مرقد امام همچنان سرفراز بر بلنداي روزگار باقي ماند و خاطره اش همچنان گستره ي زمين را پر از نور و افتخار و شرف ساخت همچون برترين صورتي که انسانيّت در همه ي دورانهايش به آن عزّت مي جويد.



[ صفحه 386]