پدرش، «زياد» فرزند «سميّه» که از عناصر شرّ و فساد در زمين بود؛ همان که چشمان مردم را کور کرد و آنان را بر تنه درختان خرما به دار آويخت، از روي گمان و تهمت کشت و بي گناه را به گناه خطا کار گرفت و عراق راغرقه در اندوه،سوگ و مصيبت ساخت.

مادرش، «مرجانه»، زني مجوسي [1] که به بدکاري معروف بود و عبيداللَّه تميمي در برابر پسر مرجانه، عبيداللَّه، از او ياد کرد و گفت: عمر بن خطاب مي گفت: خداوندا! من به تو پناه مي برم از زنان زناکار و پسران زنان زناکار، فرزند زياد ازاين سخنش ناراحت شد و به وي پاسخ داد. عمر مي گفت: هيچ



[ صفحه 561]



جنيني در شکم مادرش نه ماه نمي ماند مگر اينکه احمق خارج مي شود [2] .

زياد از مرجانه جدا شد و شيرويه با وي ازدواج کرد [3] .