عواطف امام امير المؤمنين عليه السلام با عواطف فرزندش حسين آميخته گرديد و جانش با جان او همنوا گشته بود تا جايي که تصويري بي مانند از آن حضرت گشت که واقعيت و هدايت اورا حکايت مي کرد.

امام، همه ذاتيات خودرا بر جان فرزندش حسين نثار کرد و محبت و اخلاصش را بدو بخشيد و اورا با برجسته ترين حکمتها و آداب، آراسته ساخت و محبت عظيم وي نسبت به او تابدانجا بود که به وي اجازه نمي داد در عمليات جنگي در جريان جنگ صفين وارد شود، همچنانکه به برادرش حسن نيز اجازه اين کار را نمي داد تا مبادا نسل رسول خدا صلي الله عليه و آله قطع شود.

ارزشهاي والاي امام و ديگر جهت گيريهاي فکريش در جان حسين، نقش بسته و آن حضرت همچون پدرش در مبارزه با ظلم و باطل و مبارزه با جور و ستم بود و درراه حق و عدالت و پايه قراردادن آن درهمه مسائل اصلاح و نيکي، از خود گذشتگي نشان مي داد.



[ صفحه 521]



آن حضرت، در شجاعت، پايداري، عزّت نفس، بزرگ منشي و بلند همتي همچون پدرش بود و دشمنانش در روز طف به اين امر اعتراف کردند؛ زيرا وقتي آنها به وي پيشنهاد کردند که تسليم فرزند مرجانه شود و در برابر اراده وي خاضع گردد، يکي از آنان گفت: وي پيشنهاد شما را نمي پذيرد؛ زيرا جان پدرش در وجودش جاي دارد.

آري، جان پدرش، قهرمان اين امت و پرچمدار بلند مرتبه آن به سوي عزت و کرامت با همه نشانه ها و عوامل وجوديش، در جان امام حسين جاي گرفته بود تا آنجا که گويي، تعدّدي در وجود ميان پدر و فرزندش، وجود نداشت و آنها باهم از درخشنده ترين کساني بودند که انسانيت در همه نسلها به آنان افتخار مي ورزد.