پليد ناپاک «شمر بن ذي الجوشن» بر خيمه ي امام که دربرگيرنده ي بانوان بزرگوار خاندان نبوت و آزاد زنان وحي بود، حمله برد و فرياد کشيد: «براي من آتش بياوريد تا آن را بر اهلش به آتش کشم».

اين فرد مسخ شده، در پليدي و فرومايگي پيش رفته بود و مسلّم است که در ميان جنايتکاران جنگي و منحرفان سرزمينها، کسي همانند اين مجرم در پليدي و فرومايگي سرشت و حقارت طبع، وجود نداشته است.

هراس بر دلهاي دختران رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله چيره شد و لرزه بر اندامهايشان افتاد و با پريشاني از چادرها بيرون آمده صداي گريه آنان بلند شد در حالي که بچه ها و کودکان پشت سر آنان گريه و زاري مي کردند، منظره ي آنان جانها را به آتش اندوه مي سوزاند که امام حسين عليه السلام از اين امر متألم شد و بر آن پليد ناپاک فرياد زد: «آيا تو خانه ام را بر خانواده ام به آتش مي کشي؟ خداوند تو را به آتش بسوزاند». [1] .

آن پليد از تصميم خود بازنگشت و همچنان به سربازانش دستور مي داد شعله ي آتشي به او بدهند تا چادرهاي اهل بيت را بسوزاند.



[ صفحه 256]