نشانه ي آشکار در آن سپاه، فقدان اراده و اختيار بود؛ زيرا بيشتر آنان- بنا به گفته ي مورخان- دلهايشان با امام و شمشيرهايشان بر عليه آن حضرت بود! آنان به جنگ با کسي شتافته بودند که به حقانيّت وي عقيده داشتند و مي دانستند تنها او بود که اهداف و خواسته هايشان را محقق مي ساخت و اگر ذرّه اي شعور و احساس مي داشتند، جان و دلشان را فداي او مي نمودند و پس از آنکه با خداوند عهد بسته بودند که او را ياري و از او حمايت کنند، به وي خيانت نمي نمودند.