از سرشتهاي ذاتي آن آزادمردان، بزرگ منشي و عزت نفس بود؛ زيرا آنان مرگ را در راه کرامتشان پذيرا شدند. سرور آزادگان حضرت امام حسين عليه السلام



[ صفحه 176]



مي فرمايد: «به خدا! مرگ را جز سعادت نمي بينم و زندگي با ستمکاران را جز فريبي نمي شناسم». و فرزند نيکوکارش، حضرت علي اکبر در رجزخواني خود- که سرود وي در روز عاشورا بود- مي فرمايد:



انا علي بن الحسين بن علي

نحن و رب البيت اولي بالنبي



واللَّه لا يحکم فينا ابن الدعي

«من علي بن حسين بن علي هستم، به پروردگار کعبه سوگند، ما به پيامبر سزاوارتريم».



«به خدا! اين نابکار زاده بر ما حکومت نخواهد کرد».

امام حسين، پرتوي از روح خود را بر اصحاب و اهل بيتش افکنده بود و آنان با شادماني، مرگ را براي عزّت، کرامت و بزرگ منشي استقبال نمودند.