«صلابت در حق» يکي از مباني زندگي پدر شهيدان و از برجسته ترين ذاتيات آن حضرت است؛ زيرا آن حضرت، براي اقامه حق و در هم کوبيدن دژهاي باطل و نابود ساختن مراکز ظلم، راه خودرا با سختي هراس انگيزي بازکرد.

امام عليه السلام حق را باتمام گستردگي و مفاهيم آن، در نظر داشت و به سوي ميدانهاي مبارزه روان شد تا حق را در سرزمينهاي ميهن اسلامي برپا سازد و امت را از جريانات شديدي که در جوّ خويش، پايگاههايي براي باطل و مراکزي براي ستم و آشيانه هايي براي طغيان آفريده بود، رها سازد، جرياناتي که امت را در ناآگاهيهاي عميقي در زندگي خويش به دست و پازدن افکنده بود.

امام عليه السلام امت را ديد که غرق اباطيل و گمراهيها شده و ديگر هيچيک از مفاهيم حق در زندگيش نمايان نبوده است، پس به سوي ميدانهاي جانبازي و فداکاري شتافت تا پرچم حق را برافرازد، اين هدف درخشان را امام عليه السلام در



[ صفحه 145]



سخناني که براي اصحابش ايراد کرد، بيان فرمود و گفت:

«آيا نمي بينيد که به حق عمل نمي شود و از باطل دوري نمي گردد، تا مؤمن به لقاي خدا علاقه مند گردد...».

حق، يکي از عناصر بارز در شخصيّت پدر شهيدان بود و پيامبر صلي الله عليه و آله اين پديده ارزشمند را در وجود آن حضرت يافت و بنابه آنچه مورخان مي گويند، پيوسته دهان مبارکش را مي بوسيد، همان دهاني که سخن خدارا گفت و چشمه هاي عدل و حق را در زمين جاري ساخت.