خيمه هاي اهل بيت: در سرزمين پاکي که آثار آن همچنان تا به امروز



[ صفحه 109]



باقي است [1] ، قرار داده شد. «سيد هبةالدين شهرستاني» مي گويد: «امام در زميني دور از آب، اقامت نمود که سلسله ي تپه ها هورهايي دور آنرا گرفته اند که از شمال شرقي آغاز مي شد و به محل باب السدره در شمال متصل بود، همچنين تا محل باب الزينبي در جهت مغرب و سپس تا موضعي در قبله از جهت جنوب ادامه مي يابد که اين تپه هاي نزديک هم براي بينندگان، نيم دايره اي را تشکيل مي دادند و در اين دايره ي هلالي بود که ريحانه ي رسول صلي اللَّه عليه و آله مورد محاصره واقع شد» [2] .

دوست ما «استاد سيد محمد حسن کليددار» اين مطلب را نمي پذيرد که محل معروف به خيمه گاه حسين، همان محلي است که امام بارهايش را در آن بر زمين نهاده بود، بلکه خيمگاه، در جايي دورتر نزديک «بيمارستان حسيني» قرار داشت و در اين مورد به آرايش نظامي مورد عمل آن روزگاران استناد مي ورزد که جداسازي نيروهاي رزمنده از يکديگر را به مقدار دو ميل، اقتضا مي نمود. اين کار به خاطر احتياجات عمليات جنگي، از قبيل ميدان گرفتن اسبها براي دويدن، و ديگر مسافتهاي لازم بود. به علاوه داشتن چادرها بايد دور از محل پرتاب تير و زوبين که ميان رزمندگان تبادل آن صورت مي گرفت باشد، وي همچنين به بعضي از شواهد تاريخي که مؤيد نظريه او مي باشد، استناد جسته است [3] .

گمان غالب آن است که خيمگاه، در محل فعلي آن و يا قدري دورتر بوده است؛ زيرا سپاه فراوان اموي که براي جنگ با امام حرکت کرد، در برابرش



[ صفحه 110]



جز اردوگاه کوچک چيزي وجود نداشته که امام حسين عليه السلام از آن به خانواده تعبير نمود و نيروهاي نظامي از نظر تعداد، با هم برابري نداشتند تا ميان آنها دو ميل يا بيشتر فاصله ايجاد شده باشد.

سپاه اموي، اردوگاه امام را در محاصره داشت تا آنجا که وقتي ابن سعد، تيري را پرتاب نمود و شروع جنگ را با آن اعلام کرد و تيراندازان سپاه وي، تيرهاي خود را پرتاب کردند، کسي در اردوگاه امام باقي نماند مگر اينکه تيري به وي اصابت نمود تا آنجا که تيرها به بعضي از چادرهاي زنان اصابت نمود که اگر مسافت طولاني بود، زنان اهل بيت مورد اصابت تيرهاي آنان قرار نمي گرفتند.

آنچه اين مطلب را تأييد مي نمايد، اين است که امام حسين عليه السلام هنگامي که براي لشکر اموي خطابه ايراد نمود، زنان، سخنانش را شنيدند و صداي گريه هايشان بلند گشت که اگر مسافت طولاني بود، صداي آن حضرت به آنان نمي رسيد و نيز نشانه هاي بسيار ديگري وجود دارند که بر بودن خيمگاه در محل فعلي اش دلالت مي نمايد.



[ صفحه 113]