بيشتر مورخان بر آنند که «شريک بن اعور»، به بيماري سختي، در خانه هاني يا در خانه خويش، دچار شد [1] ، خبر بيماري اش به پسر زياد رسيد، پس فرستاده اي نزد وي فرستاد و به او اطلاع داد که به عيادتش خواهد آمد. شريک اين فرصت را غنيمت شمرد و به مسلم گفت: «هدف تو و شيعيانت، هلاک شدن اين ستمگر است، خداوند تو را بر او مسلّط کرده، او به عيادتم مي آيد، پس برخيز و وارد پستو شو تا هر وقت وي نزد من آرام گرفت، به سوي او خارج شو و او را به قتل برسان، سپس به سوي قصر فرماندهي برو و در آن جاي گير؛ زيرا کسي از مردم در مورد آن با تو منازعه اي نخواهد کرد و اگر خداوند مرا سلامتي دهد، به بصره مي روم و امور آنجا را به جاي تو بر عهده مي گيرم و مردم آن با تو بيعت خواهند کرد» [2] .



[ صفحه 459]



هاني، دوست نداشت که فرزند زياد در خانه اش کشته شود و اين به جهت پايبندي به عادتهاي عربي بود که کشتن ميهمان و کسي را که به سوي آنان آمده باشد، اجازه نمي دهد، [3] پس به وي گفت: «دوست ندارم در خانه ام کشته شود».

شريک به وي گفت: «چرا، به خدا کشتن وي موجب نزديک شدن به خداوند است».

شريک، اعتنايي به هاني نکرد و روي به مسلم کرد و او را به کشتن فرزند زياد، تشويق کرد و گفت. «در اين امر، کوتاهي مکن». وقتي آنان مشغول گفتگو بودند، ناگهان سروصدايي را بر درخانه شنيدند؛ زيرا ابن زياد همراه با اطرافيانش آمده بود، مسلم برخاست و به پستو رفت و در آنجا پنهان گرديد، ابن زياد وارد شد و از شريک درباره بيماري اش پرسيد، شريک به وي پاسخ داد.

هنگامي که شريک ديد خارج شدن مسلم دير شده است، شروع به خواندن اين شعر نمود:



ما الانتظار بسلمي ان تحيوها

حيّوا سليمي و حيّوا من يحييها



کأس المنية بالتعجيل فاسقوها [4] .



[ صفحه 460]





«منتظر چه هستيد تا سلمي را خوشامد گوييد، اورا خوشامد گوييد و هرکس را که به او خوشامد گويد جام مرگ را به سرعت به وي بنوشاند».

آنگاه صدايش را بلند کرد تا مسلم بشنود و گفت: «خداوند پدرت را پاداش دهد آن را به من بنوشان هرچند که جان بر سر آن گذارم» [5] .

ابن زياد، مقصودش را متوجه نشد و گمان کرد که هذيان مي گويد، پس به هاني گفت: آيا هذيان مي گويد؟

- آري، خداوند امير را صلاح بخشد، از صبح تاکنون چنين است [6] .

«مهران»، غلام ابن زياد که فردي با هوش بود، متوجه شد و چشمکي به ابن زياد زد، او به سرعت از جاي خود برخاست. شريک به وي گفت: اي امير! مي خواهم وصيتي به تو بکنم. ابن زياد به وي گفت: من به سوي تو باز مي گردم.

مهران که سراسيمه شده بود، روي به ابن زياد کرد و به او گفت: «مي خواست تو را بکشد».



[ صفحه 461]



ابن زياد، در شگفت شد و گفت: «چگونه ممکن است، با احترامي که به وي داشته ام؟!، در خانه هاني، محبتهاي پدرم نسبت به او!».

هنگامي که آن ستمگر خارج شد، مسلم از اتاقک خارج گشت، شريک، در حالي که سخت افسوس مي خورد و متأسف بود، به وي گفت: «چه چيزي تو را از کشتن وي بازداشت؟» [7] .

مسلم گفت: دو چيز مرا مانع شد که او را بکشم؛ اول اينکه: هاني کشته شدنش را در خانه خويش نمي پسنديد. و دوّم گفتار رسول خدا صلي الله عليه و آله که ايمان ترور را قيد و بند کرده است، مؤمن ترور نمي کند.

شريک به وي گفت: به خدا اگر او را مي کشتي کار تو قوام مي گرفت و قدرتت مستحکم مي شد [8] .

شريک، بيش از سه روز بعد از اين حادثه، زنده نماند و در گذشت، ابن زياد بر او نماز خواند و او را در «ثويه» به خاک سپرد، هنگامي که از نقشه اي که شريک طرح کرده بود، آگاه شد گفت: به خدا بر جنازه هيچ عراقي نماز نخواهم خواند و اگر قبر زياد در ميان آنها نبود، قبر شريک را نبش مي کردم [9] .



[ صفحه 462]