آن پليد، به سرعت به سوي «قصر الاماره» [1] شتافت در حالي که به شدت



[ صفحه 453]



مضطرب بود و از اينکه مردم از آمدن حضرت امام حسين عليه السلام شادماني مي کردند و به همديگر مژده مي دادند، به شدّت ناراحت شده بود.

هنگامي که به دَرِ کاخ رسيد، آن را بسته يافت، نعمان بن بشير از بالاي کاخ به پايين نگاه مي کرد زيرا تصور کرده بود که اين تازه وارد، حضرت حسين عليه السلام است، به جهت آنکه صداهاي مردم به خوشامد گويي و شعار دادن به زنده باد براي وي بلند شده بود، لذا خطاب به وي گفت: «من امانتم را به تو اي فرزند رسول اللَّه! تحويل نمي دهم، من قصد جنگ کردن با تو را هم ندارم!...».

فرزند مرجانه در سخن نعمان ضعف و واماندگي را احساس کرد لذا با کلماتي خشم آلود بروي فرياد زد: بازکن که گشايش گرديده اي و شب طولاني گرديده است».

هنگامي که او سخن مي گفت، يکي از کساني که پشت سر وي بود، او را شناخت و خطاب به مردم فرياد زد: «قسم به خداي کعبه! اين، فرزند مرجانه است». عجيب آنکه، آن اجتماع، امام حسين عليه السلام و فرزند مرجانه را تشخيص ندادند با وجود آنکه هر کدام از آنان مدتي در سرزمنيشان زندگي کرده



[ صفحه 454]



بودند، شايد آنچه سبب اشتباه آنان شد اين بود که ابن زياد، لباسش را تغيير داده و عمامه اي سياه برسرنهاده بود.

به هر حال، هنگامي که مردم دانستند وي ابن زياد است، از جاي جستند و بشتاب به خانه هايشان رفتند در حالي که از ظلم و ستمي که در روزگار پدرش به آنان رسيده بود، سخن مي گفتند، اينک نيز از عبيداللَّه احساس شرّ کرده بودند... ابن زياد، در همان شب بر اموال و اسلحه مستولي شد و شب را بيدار ماند در حالي که عمال حکومت اموي در اطراف وي بودند و با وي درباره انقلاب سخن مي گفتند و اعضاي برجسته آن را به او معرفي مي کردند و همراه وي به برنامه ريزي براي نابودي انقلاب پرداختند.