مسور بن مخرمه
هنگامي که «مسور بن مخرمه» [1] از تصميم امام بر ترک حجاز و حرکت به سوي عراق آگاه شد، به شدّت پريشان گشت و اين نامه را به آن حضرت نوشت:
«مبادا به نامه هاي اهل عراق و به سخن ابن زبير که به تو مي گويد: به آنها ملحق شو که آنان تو را ياري مي دهند. فريفته شوي. مبادا از حرم دور گردي که آنان- يعني اهل عراق- اگر به تو نيازي داشته باشند بر اشتران خواهند نشست و به سوي تو خواهند شتافت و در آن صورت با نيرو و ساز و برگ به سوي آنان خارج مي شوي».
هنگامي که امام، نامه اش را خواند، عواطفش را ستايش نموده به فرستاده اش فرمود: «در اين باره از خداوند طلب خير خواهم کرد [2] .
[ صفحه 29]
پاورقي
[1] «مسور بن مخرمة بن نوفل قرشي زهري»، دو سال بعد از هجرت، به دنيا آمد و از پيامبر صلي اللَّه عليه و آله روايت کرد و از اهل دين و فضيلت بود، همراه ابنزبير بود و هنگامي که محاصرهي مکه پيش آمد، سنگي از سنگهاي منجنيق به وي اصابت کرد و درگذشت، الاصابه 400 /3.
[2] ابنعساکر، تاريخ 209 -208 /14.