تشنگي، اهل بيت را آزرد و کودکان و زنان به فرياد آمدند و امام عليه السلام برخاست و تيشه اي برداشت و در اطراف چادر زنان، زمين را کند که چشمه ي آب گوارايي جاري شد و آنان از آن نوشيدند ولي اندکي بيش دوام نياورد و آب آن تمام شد. جاسوسان، اين مطلب را به ابن زياد گزارش دادند و او سخت به خشم آمد و نامه اي براي ابن سعد فرستاد که در آن آمده بود:

«به من گزارش شده است که حسين چاههايي را حفر مي کند و آب به دست مي آورد و خود و يارانش مي نوشند، پس بنگر هرگاه نامه ام به تو رسيد، آنان را تا مي تواني از کندن چاهها منع کن و به شدت بر آنها سختگيري نما...».

ابن سعد، نظارت شديدي بر حفر چاه اعمال کرد و نيز تعداد بيشتري از نگهبانان و سربازان را در کنار رود فرات قرار داد تا مبادا کسي از آنان به رودخانه برسد و از آن، آب بنوشد [1] .



[ صفحه 166]