امام حسين عليه السلام آن طور که خود فرموده است، انقلاب بزرگش را نه بيهوده و خود سرانه آغاز کرد، نه ظالمانه و نه مفسدانه، بلکه آن حضرت، براي طلب اصلاح در اوضاع کشور حرکت کرد تا عدالت اجتماعي را ميان مردم محقق سازد و عوامل سرخوردگي دردناکي را که مسلمين در سايه حکومت اموي بدان دچار شده و شکست و ننگ بر ايشان به بار آورده بود، از ميان بردارد.

امام، براي اصلاح اوضاع حاکم بر کشور، حرکت کرد تا آنچه را امت از تواناييها و سرشتهايش از دست داده بود، به آن برگرداند و زندگي شرافتمندانه را به سوي شريانهايش باز آورد که به وسيله آن اراده و آزادي خود را در مسير مبارزه اش براي رهبري امتهاي جهان در سايه حکومتي متوازن دارا گردد و همه تبعيضهاي اجتماعي در آن نابود شده باشد و زندگي بر اساس دوستي و برادري مستحکمي برپا شود که آن حکومت خداوند، آفريننده وجود و بخشنده زندگي است، نه حکومت معاويه که مرکب حکومتش را بر پايه کشتن بينش انسان و فلج کردن حرکتهاي فکري و اجتماعي اش، به پيش مي راند.

امام عليه السلام انقلاب بزرگش را شروع کرد که به وسيله آن، کتاب خدا را آشکار ساخت و انقلاب خود را عبرتي براي خردمندان قرار داد، پس راه را روشن و هدف را مشخص فرمود و فکر را روشني بخشيد و به وسيله آن انقلاب، سدها و مانعهايي را که حکومت اموي در برابر پيشرفت فراگيري که اسلام براي فرزندانش در نظر داشت نهاده بود، از ميان رفت، پس از آن انقلاب، هيچ اثري از منفي گراييهاي هولناکي که حکومت اموي در صحنه زندگي اسلامي ايجاد



[ صفحه 348]



کرده بود، باقي نماند؛ زيرا امّت، پس از کشته شدن امام، همچون قهرماني قدرتمند به پا خاست، زندگي را به چيزي نشمرد و مرگ را به استهزا گرفت و فرزندان خود را به سوي انقلابهاي پي در پي روانه ساخت تا اينکه حکومت اموي را سرنگون ساخت و خود سري اش را به پايان آورد.

امام، دست به انقلاب نزد مگر پس از آنکه همه وسايل در برابرش نابود شدند و هيچ اميدي براي اصلاح امّت و رهايي آن از حرکت در پيچ و خمها باقي نماند و مطمئن شد که براي اصلاح، راهي جز فداکاري و مرگ سرخ، وجود ندارد، اين راه به تنهايي مي توانست زندگي را دگرگون سازد و پرچم حق را در زمين به اهتزاز در آورد.

به اعتقاد من، مهمترين چيزي که خوانندگان بحثهايي از اين قبيل، در جستجوي آنند، آگاهي بر علل انقلاب حسيني و برنامه ريزيهاي آن است که در ذيل به آن مي پردازيم.