اکثريت قاطع سپاهيان ابن زياد از يگانهاي نظامي خود گريختند و بسياري از آنان از جنگ با سبط رسول اللَّه صلي الله عليه و آله روي گردان شده، پاي به فرار نهادند.

«بلاذري» مي گويد: فرمانده اي که با هزار نفر حرکت مي کرد، وقتي که به کربلا مي رسيد، تنها سيصد يا چهارصد نفر و يا کمتر از آن همراه وي بودند، زيرا آنان بخاطر ناخرسندي از آن عمل، پاي به فرار مي گذاشتند [1] .

آنان بدون هيچ شکي، يقين داشتند که اين جنگي گمراهانه است آنها با خدا و رسولش مي جنگند، با کسي نبرد مي کردند که به مودت و طاعتش مأمور بودند.