بازگشت

فرومايگي ابن سعد


فرومايگي، يکي از سرشتهاي ابن سعد بود؛ زيرا همه ي نشانه هاي شرف و کرامت از جان وي محو گرديده بود؛ چون مسلم بن عقيل، هنگامي که به اسارت در دست ابن زياد افتاده بود، از او خواست تا وصيتش را به وي بسپارد، ولي او براي تقرّب يافتن به اربابش، فرزند مرجانه از پاسخ مثبت دادن به وي امتناع ورزيد تا اينکه ارباب به او اجازه داد و هنگامي که مسلم، وصيّت خود را محرمانه به او سپرد، به سرعت روي به ابن زياد کرد و او را از آنچه مسلم وصيّت کرده بود، آگاه نمود که ابن زياد در اين مورد بر او اعتراض کرد و گفت: «شخص امين به تو خيانت نمي کند، ولي ممکن است که خيانتکار، امين پنداشته شود».

از فرومايگي او اين بود که هنگام شهيد شدن حضرت حسين عليه السلام، به غارت کردن زره آن حضرت شتافت و آن را بر تن کرد که اگر اندک شرافت و کرامتي مي داشت، به غارت نمودن ريحانه ي رسول خدا صلي اللَّه عليه و آله نمي پرداخت؛ زيرا وي با اين کار، راه غارتگري را براي افراد ستمکار سپاهش بازکرد و آنان به غارت نمودن بانوان بزرگوار حرم نبوت، پرداختند به طوري که حتي ملحفه و رواندازي را براي آنان باقي نگذاشتند، مگر اينکه آن را غارت نمودند.