ابوبکر احمد بن محمد بن حسن بن مراد ضبي حلبي انطاکي معروف به صنوبري، به سال 334 ه. ق وفات يافت. او در حلب و دمشق سکونت داشته است مضامين اشعارش وصف باغها و گلها و مدايح و مراثي اهل بيت عليه السلام است.



يوم الحسين هرقت دم

ع الارض بل دمع السماء



حيث الاسنة في الجوا

شن کالکواکب في السماء



من للمحنط بالترا

ب و للمغسل بالدماء



ما في المنازل حاجة نقضيها

الا السلام و أدمع نذريها



أبکي المنازل و هي لا تدري الذي

بعث البکاء لکنت استبکيها



صلوا علي بنت النبي محمد

بعد الصلاة علي النبي أبيها



و ابکوا دماء لو تشاهد سفکها

في کربلاء لما ونت تبکيها



تلک الدماء لو أنها توقي أذا

کانت دماء العالمين تقيها



لو أن منها قطرة تفدي أذا

کنا بنا و بغيرنا نفديها



روز شهادت امام حسين عليه السلام نه تنها اشک همه ي چيزهاي روي زمين را در آورد، بلکه هر چه در آسمانها بود نيز بر او گريه کرد.

هنگامي که نيزه ها در داخل جوشنها فرورفته اند، همانند شعاع نور ستارگان در آسمان.

چه کسي ياري مي کند آن را که به خاک حنوط شده و به خون غسل داده شده است؟

در اين جايگاهها کاري ندارم مگر اينکه سلامي بگويم و اشکي فرو ريزم.

بر اين جايگاهها مي گريم در حالي که خود اين جاها هم علت گريه ام را نمي دانند. اگر درک مي کردند، آنها را هم به گريه مي انداختم.

پس از صلوات بر پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بر دخترش فاطمه عليهاالسلام صلوات بفرستيد.

و بر خونهايي گريه کنيد که اگر ريختن آن را ديده بوديد، هرگز از گريه باز نمي ايستاديد.

اينها خونهايي بود که اگر مي شد از


ريختن آنها جلوگيري کرد، شايسته بود که خون همه ي جهانيان را فداي آنها کنند.

اگر مي شد براي هر قطره از آن فديه داد، ما و ديگران فداي آن مي شديم.