بازگشت

صامت بروجردي


محمد باقر بن پنجشنبه متخلص به «صامت»، به سال 1263 ه. ق متولد شد. او در انواع شعر از قصيده، غزل، مثنوي، ترجيع بند، رباعي و معاني مختلف شعر، از رثاء و تغزل و مديحه، طبع خود را آزموده و ديوان وي مکرر در تهران به طبع رسيده است.




اي سر دور از بدن، روزي تو سامان داشتي

جا به دوش مصطفي با لعل خندان داشتي



خضر را رهبر تو بودي جانب عين الحيات

خود چرا در وقت مردن کام عطشان داشتي



هرگز از يادم نخواهد رفت کاندر کربلا

العطش گفتي به زير تيغ، تا جان داشتي



اوفتاد آخر به دست اهرمن انگشترت

اي سليماني که عالم زير فرمان داشتي



روي اطفال يتيمت گشت از سيلي سياه

با همه احسان که در حق يتيمان داشتي



اي سکه ي ابتلا به نامت

از کوفه بتر بلاي شامت



در کوفه اگر به کنج مطبخ

خولي ننمود احترامت



در شام، پي تلافي آخر

دادند به طشت زر مقامت



خاکستر و سنگ مردم شام

کردند نثار سر، ز بامت



بر ني چو مه دو هفته کردند

انگشت نماي خاص و عامت



در بزم شراب، آسمان کرد

زهر غم و ابتلا به جامت



فرزند حرامزاده ي هند

پوشيد نظر ز احتشامت



شد مست و به چوب خيزران کرد

آزرده لبان لعل فامت



شد روز به پيش چشم زينب

چون شام ز رنج صبح و شامت