وي از هواداران و پيروان قيام مختار بن ابوعبيد ثقفي بود. او در جنگ عليه نيروهاي ابن زياد شرکت جست. و در سپاه مختار تحت فرماندهي ابراهيم بن اشتر جزء پهلوانان بود.

«شريک بن جدير» مردي که فرمانده ي جنايتکار شامي را کشت از ياران نزديک اميرمؤمنان عليه السلام بود و تا آخرين لحظه حيات حضرت، در کنار ايشان بود و در


جنگ صفين، مردانگي ها از خود نشان داد و يک چشمش در آن جنگ آسيب ديده بود. پس از شهادت علي عليه السلام، به «بيت المقدس» رفت و هنگامي که خبر شهادت مظلومانه ي امام حسين عليه السلام را شنيد، چنين گفت: به خدا عهد مي بندم، اگر ياوراني پيدا کنم که خونخواه حسين عليه السلام باشند پسر مرجانه (ابن زياد) را خواهم کشت و يا در مقابل او کشته خواهم شد و هنگامي که خبر قيام مختار را شنيد خود را به او رساند و در کنار مختار بود، «مختار»، در اعزام ارتش ابراهيم به سوي لشکر شام، فرماندهي قوم «ربيعه» را به شريک سپرد و شريک با 300 تن از ياران خود چنين گفتند: که با خدا عهد بسته ايم، و اين 300 نفر، به عنوان گروه شهادت طلب با شريک «بيعت مرگ» کردند و در حمله لشکر «ابراهيم»، به ارتش شام، شريک و ياران شهادت پيشه ي او آنچنان مردانه جنگيدند که دشمن را به هزيمت دادند و تا مقر فرماندهي «ابن زياد»، پيشروي کردند و جز صداي چکاچک شمشيرها و فرياد «يا لثارات الحسين» ياران شريک، چيز ديگر به گوش نمي رسيد و شريک هميشه مي گفت:



کل عيش قد اراه قذرا

غير رکز الرمح في ظل الفرس



«زندگي از نظر من بي ارزش است مگر آن گاه که نيزه بر زمين بکوبي و در سايه اش باشي، يعني زندگي شرافتمندانه، در ميدان نبرد است».