اين سوره، در روايت امام صادق «ع » به سوره امام حسين «ع » مشهور است و توصيه شده که در نمازهاي واجب و مستحب، خوانده شود: «اقرؤا سورة الفجر في فرائضکم و نوافلکم، فانها سورة الحسين «ع » و ارغبوا فيها». [1] .

و اين نامگذاري، جالب است، «چرا که قيام کربلاي حسين «ع »، خود انفجار فجري از ايمان و جهاد بود، در ظلمت شب جور و شرک بني اميه، و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حيات مردم شروع مي شود، با خون حسين «ع » و يارانش در عاشورا، اسلام جاني تازه گرفت و حياتي مجدد يافت.» [2] در ذيل روايتي از امام صادق «ع »، علت نامگذاري اين سوره به سوره فجر، اين بيان شده که سيد الشهدا نفس مطمئنه و راضيه و مرضيه است و يارانش نيز اينگونه اند: «فهو ذو النفس المطمئنة الراضية المرضية و اصحابه من آل محمد هم الراضون عن الله يوم القيامة و هو راض عنهم ». [3] .



«و الفجر» که سوگند خداي ازلي است

روشنگر حقي است که با آل علي است



اين سوره به گفته امام صادق «ع »

مشهور به سوره «حسين بن علي » است [4] .