محمد فرزند حسام الدين معروف به «ابن حسام» از شاعران قصيده سرا و مديحه پرداز، در اواخر قرن هشتم در دهکده ي خوسف از قراي بيرجند ولادت يافت. و از راه زراعت کسب معاش مي کرد. ديوان اشعار و خاوران نامه ي او 22 هزار بيت دارد. ابن حسام به سال 875 ه. ق وفات يافته و در خوسف مدفون است.



دلم شکسته و مجروح و مبتلاي حسين

طواف کرد شبي گرد کربلاي حسين



طراز طره ي مشکين عنبر افشانش

خضاب کرد به خون، خصم بي وفاي حسين



قدر چو واقعه ي کربلا مشاهده کرد

ز چشم چشمه ي خون راند بر قضاي حسين



نشسته بر سر خاکستر آفتاب مقيم

کبود پوش به سوگ از پي عزاي حسين



جمال روشن خورشيد را غبار گرفت

که در غبار نهان شد مه لقاي حسين



به روز واقعه اي ظالم خدا ناترس

بيا ببين که چها کرده اي به جاي حسين



خداي قاضي و پيغمبر از تو ناخشنود

چگونه مي دهي انصاف ماجراي حسين



حسين، جان گرامي فداي امت کرد

سزاست امت اگر جان کند فداي حسين



به روز حشر ببيني به دست پيغمبر

کليد گنج شفاعت به خونبهاي حسين



غبار گرد مناهي به دامنش نرسد

ز عصمت گهر پاک پارساي حسين



سحاب، قطره ي باران، حسين، سر بخشيد

عطاي ابر کجا و کجا عطاي حسين؟



گر رضاي خدا و رسول مي طلبي

متاب روي ارادت تو از رضاي حسين



به باغ منقبت آل مصطفي امروز

منم چو بلبل خوشخوان، سخنسراي حسين



خموش «ابن حسام» اين سخن نه لايق توست

ستايش تو کجا و کجا ثناي حسين؟



مهيمنا، به دعايي که خواند پيغمبر

که ياد کرد در او صفوت و صفاي حسين



کز آفتاب قيامت مرا پناهي ده

به زير سايه ي دامن کش لواي حسين