بازگشت

رباب


رباب، دختر امرء القيس بن عدي، همسر سيد الشهدا «ع » و مادر سکينه و علي اصغر (عبدالله). او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسيران به شام رفت، سپس به مدينه بازگشت و مدت يک سال براي سيد الشهدا «ع » عزاداري کرد و مرثيه هايي هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگاراني از اشراف و بزرگان قريش را رد کرد و حاضر نشد با کسي ازدواج کند.در سوگ ابا عبدالله «ع » پيوسته گريان بود و زير سايه نمي رفت، از فرط گريه و اندوه بر شهادت حسين «ع » يک سال بعد (در سال 62 هجري) جان باخت. [1] ازجمله سروده هاي او در شهادت امام حسين «ع » ابياتي است که اينگونه شروع مي شود:



ان الذي کان نورا يستضاء به

في کربلاء قتيل غير مدفون



سبط النبي جزاک الله صالحة

عنا و جنبت خسران الموازين... [2] .



حسين بن علي «ع » نيز به اين همسر با فضيلت و ادب و دخترش سکينه و خانه اي که اين دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و مي فرمود:



لعمرک انني لاحب دارا

تحل بها سکينة و الرباب



احبهما و ابذل جل مالي

و ليس لعاتب عندي عتاب [3] .



به جانت سوگند، خانه اي را که سکينه و رباب در آن است دوست دارم. اين دو را دوست دارم و همه ثروتم را در اين راه مي بخشم و جايي براي ملامت هم نيست.


پاورقي

[1] ادب الطف، شبر، ج 1، ص 63، کامل، ابن اثير، ج 2، ص 579.

[2] اعيان الشيعه، ج 6، ص 499.

[3] همان.