شيخ حسن بن علي بن عبدالحسين سعدي، به سال 1119 ه. ق در نجف متولد شده و در سال 1279 ه. ق در همانجا درگذشت و در ايوان بزرگ صحن مرتضوي مدفون گرديد. او از جمله شاعران عرب است که درباره کربلا و قيام اباعبدالله الحسين عليه السلام شعر سروده است و ارادت.



يتسلقون مطهما يستصحبون

مثقفا يتقلدون مذکرا



نصروا ابن بنت نبيهم فتسنموا

عزا لهم في النشأتين و مفخرا



حتي أبيدوا و الرياح تکفلت

بجهازهم کفنا حنوطا أقبرا



يا کربلا طلت السماء مراتبا

شرفا تمنت بعضه أم القري



نفسي الفداء لسيد

خانت مواثقه الرعيه






رامت امية ذلة

بالسلم لا عزت امية



فأبي أباء الاسد

مختارا علي الذل المنية



فهناک صالت دونه

آساد غيل هاشمية



سلبت محاسنه القنا

الا مکارمه السنية



(آنان) در حالي که شمشيرهاي برنده را حمايل کرده بودند، بر اسبهاي نيرومند سوار شده و،

به ياري فرزند دختر پيامبر صلي الله عليه و آله شتافتند و افتخار دو جهان را به دست آوردند.

تا اينکه به شهادت رسيدند و بادها کفن پوشاندن و حنوط و دفن آنها را عهده دار شدند.

اي کربلا، شرف تو از آسمان فراتر رفت. چنانکه ام القري (مکه) تنها مقداري از چنين شرافت را دريافته است.

جانم فداي آقايي که مردم در عهد خود نسبت به او خيانت ورزيدند.

بني اميه مي خواستند با مسالمت و در حال صلح، او را ذليل کنند. خدا هيچگاه آنها را عزيز نگرداناد.

او مانند شيري به اختيار خود مرگ را بر ذلت ترجيح داد و از ذلت دوري گزيد.

در آن صحنه، شجاعان بني هاشم مانند شيرهاي بيشه از او دفاع کردند.

نيزه، سيماي نيکوي او را گرفت، لکن نتوانست فضايل والاي او را از وي بگيرد.