مرحوم محدث قمي و مرحوم دکتر آيتي و ابي مخنف او را از شهداي کربلا دانسته اند.

جابر هنگام شهادت پيرمرد بوده و از اصحاب حضرت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و از مجاهدين جنگهاي بدر و حنين محسوب مي شده است. او در روز عاشورا عمامه اش را از سر برداشت و محکم به کمر بست و ابروهايش که روي چشمانش افتاده بود با دستمالي به پيشاني بسته و در آن وقت امام حسين عليه السلام به او نگاه کرده و فرمود: «شکر الله سعيک يا شيخ»؛ «خداوند به مجاهدتهاي تو اي شيخ پاداش دهد».

او هنگام مبارزه اين رجز را قرائت مي کرد:



قد علمت حقا بنوغفار

و خندف ثم بنونزار



بنصرنا لاحمد المختار

يا قوم حاموا عن بني الاطهار



الطيبين السادة الاخيار

صل عليهم خالق الابرار



«بني غفار و طائفه خندف و بني فزار ياري ما را به احمد صلي الله عليه و آله و سلم که برگزيده خداست، به راستي مي دانند.

اي مردم حمايت کنيد از فرزندان


پاکان و پاکيزه و سرور خوبان که خالق خوبان به آنها درود فرستاد».

آن گاه جمعي از دشمن را به هلاکت رسانيده و خود نيز به شهادت رسيد.