وسيله جويي، حاجت خواستن از خداوند، با وسيله و شفيع قرار دادن پاکان و ائمه معصومين «ع » از جمله سيد الشهدا و فرزندانش و شهداي کربلا، در قرآن است که: «وابتغوا اليه الوسيله » (مائده 35). «يدعون يبتغون الي ربهم الوسيله » (اسراء 57).توسل، دست يافتن به قلب هستي، از طريق رگهايي است که اين ارتباط حياتي را تسهيل مي کند. معصومين و اولياء الله بخاطر مقام قرب و منزلتشان نزد خداي متعال، حق شفاعت دارند و کساني که با وسيله قرار دادن آنان نزد خداي بزرگ، حاجت خود را از خداوند مي طلبند، اميد بيشتري براي استجابت دعا دارند.اين توسل، بصورت زيارت، دعا، عزاداري، گريستن، ولايت با اولياء خدا و برائت از دشمنان حق فراهم مي گردد.

نسبت به حسين بن علي «ع » هم زيارت، بعنوان وسيله جويي به سوي خداست.در دعاي بعد از زيارت عاشورا مي خوانيم: «يا امير المؤمنين و يا ابا عبدالله، اتيتکما زائرامتوسلا الي الله ربي و ربکما».دعاي توسل نيز، واسطه قرار دادن چهارده معصوم عليهم السلام در پيشگاه خداوند متعال است.امام حسين «ع » و شهداي کربلا و ائمه معصومين همه باب الحوايجند، ليکن هر کدام به نحوي و با عشقي خاص.عزاداري ما نيز نوعي توسل جستن به اين خاندان است، تا هم ابراز محبت شود و هم جلب لطف و کرم، هيئتهاي متوسلين به شهداي کربلا و سيد الشهدا نيز از همين راه براي تقرب به خدا و بر آمدن حاجتها بهره مي جويند و خود را به آن معدن حيات و روشني وصل مي کنند. [1] .