از اصطلاحات مرثيه خواني و عزاداري. دهخدا مي نويسد: شاگرد روضه خوان که پيش از استاد، به پاي منبر ابياتي در مصائب اهل بيت خواند.روضه خوان که پاي منبر ايستد و اشعار مصيبت خواند.آنکه... در فاصله فرود آمدن آخوندي از منبر و بر شدن آخوند ديگر، پاي منبر ايستاده يا نشسته نوحه و اشعار مرثيه به آواز خواند. [1] به جوان يا نوجواني که شبکلاهي بر سر نهاده، در پاي منبر مي نشست و گاهگاهي صدا در صداي واعظ انداخته، يا سخنان او را زمزمه مي کرد، «پامنبري » گفته مي شد.اين افراد غالبا از فرزندان يا خويشان واعظ بودند که جهت آمادگي فن سخنراني به مجلس آورده مي شدند. [2] .