شهادت تشنه کامانه امام حسين «ع »، چنان داغ و غم سنگيني بر دلها نهاده است که مي سزد با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لبهاي عطشان آن حضرت، ياد شود، چرا که آب، ياد آور آن عاشوراي عطش ريز و آن کامهاي تشنه عاشورائيان شهيد است.امام صادق «ع » فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر آنکه حسين بن علي را به ياد مي آوردم » و نيز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذکر الحسين و لعن قاتله الا کتب له ماة الف حسنة و حط عنه ماة الف سيئة » [1] هر که آب بنوشد و حسين «ع » را يادکند و قاتل او را لعن نمايد، براي او هزار حسنه نوشته مي شود و هزار گناه از او محو مي گردد.از اين رو، شيعه، هنگام نوشيدن آب، بر حسين بن علي سلام مي دهد و مي گويد: سلام بر لب تشنه ات، يا حسين، سلام الله علي الحسين و اصحابه.نيز در سقاخانه ها و منبعهاي آب خنک، در تابستان و در ايام محرم، مي نويسند: «آبي بنوش و لعنت حق بريزيد کن » يا «بنوش به ياد لبهاي تشنه حسين ».از زبان خود سيد الشهدا هم نقل شده که فرمود:



شيعتي ما ان شربتم عذب ماء فاذکروني

او سمعتم بغريب او شهيد فاندبوني [2] .



امام سجاد «ع » نيز سالهاي سال، از شهادت پدر با لب تشنه ياد مي کرد و مي گريست و هر گاه هنگام افطار غذا مي آوردند يا نگاهش به آب مي افتاد، مي گريست و مي فرمود: «قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا» [3] و نيز هر گاه قصابي را مي ديد که مي خواهد گوسفندي سر ببرد، مي گفت آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند.اين ياد کرد پيوسته از شهادت مظلومانه حسين «ع » با لب تشنه، احياي خاطره آن روز پر حادثه است.