اين شعر که در چاووش خوانيهاي کاروانهاي مسافر کربلا خوانده مي شد، بر گرفته از کلام امام حسين «ع » هنگام خروج از مکه و حرکت به سوي مسلخ عشق، کوفه و کربلاست: «الا... و من کان باذلا فينا مهجته موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا ان شاء الله » [1] که دعوتي بود به آنکه هر کس آماده فدا کردن خون و جان و مهياي ديدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند.دعوت به خط شهادت و ايثار، در مرام حسينيان و عاشورائيان نهفته است و کربلا و زيارت مرقد سيد الشهدا «ع »، رمز اين دل سپردن به کعبه عشق و مناي شهادت است.



هر که دارد هوس کرب و بلا، بسم الله

هر که دارد سر همراهي ما، بسم الله