در عراق، بويژه در مناسبتهاي خاص، عزاداران حسيني به صورت دسته جمعي و درقالب کاروانهاي کوچک و بزرگ، پياده به سوي «کربلا» مي روند.اين حرکت مقدس، بويژه از نجف به کربلا، که اغلب با شرکت علماي ديني انجام مي گرفت، چندين نوبت از طرف رژيم بعثي عراق، جلوگيري يا به خاک و خون کشيده شد.يکي از اين نوبتها در سال 1397 ق بود.زائران، براي بهره برداريهاي تبليغي و سياسي بر ضد طاغوت عراق، برنامه ريزيهاي مفصل کرده بودند. حکومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپيمايان را در طول راه، از آسمان و زمين به گلوله بست.حادثه، بصورت پياپي، درسالهاي 1390، 1395، 1396 ق در ايام عاشورا و اربعين پيش آمده بود، اما انتفاضه و حرکت گسترده سال 1397 ق بي سابقه بود و نجف، آن سال بسيج کننده اين نيروي عظيم مردمي بود که از کنار مرقد امير المؤمنين، به راه افتاد و پس از چهار روز پياده روي به کربلارسيد.حرکت موکبهاي پياده و شعارهاي طول راه و سخنرانيهاي متعدد، همه نوعي معارضه با حکومت بعث بود.امواج گسترده مردمي با شعار «ابد و الله ما ننسي حسينا» (به خدا قسم، هرگز حسين را فراموش نخواهيم کرد) به راه افتاده بود.نيروهاي دولتي براي جلوگيري از رسيدن زائران به کربلا، برنامه هاي مختلفي داشتند و درگيريهايي پيش آمد وشهدايي بر خاک افتادند.وقتي هم به کربلا رسيدند، حوادثي شديدتر پيش آمد و کساني کشته و جمع بسياري دستگير شدند و نهضت شيعي اربعين آن سال، در خاطره تاريخ ثبت شد و مبدا الهام و شور گستري براي سالهاي بعد گرديد.اين حادثه در سال 1356 ش بود. [1] .