محمد حسن نيشابوري معروف به نظيري، مدتي در دربار عبدالرحيم خان خانان و اکبر شاه در هند به سر مي برده و به مدح آن دو پادشاه و نيز جهانگير پسر اکبر شاه پرداخته است، ولي بيشتر عمر خود را در احمد آباد گجرات در انزوا گذرانده و در همانجا به سال 1021 ه.ق.


درگذشته است. ديوان او شامل قصايد، ترکيبات، ترجيعات، مقطعات و رباعيات در حدود 10 هزار بيت دارد و در هند به طبع رسيده است.



زان بس حسين حجت حق در ميان نهاد

منکر ز جهل، تير حسد در کمان نهاد



حق زاوليا مقام ذبيح اللهيش داد

در قبضه ي مشيت خويشش عنان نهاد



حلقي که بوسه گاه نبي بود، ظلم عهد

شمشير زهر داده ي امت بر آن نهاد



ذبح عظيم اشاره به قتل حسين بود

منت که بر خليل، خداي جهان نهاد



تعبير کرد از آن به بلاي مبين خليل

کاندوه کربلاي حسينش به جان نهاد



گر چه به صدق وعده براهيم را ستود

ليک از حسين، شرط وفا در ميان نهاد



دادش مقام صبر و رضا تا شهيد شد

با نفس مطمئنه قدم در جنان نهاد



مي راند در بلا و محن، نفس جاهدش

تا روح، پاي بر زبر آسمان نهاد



شد حاصلش عذوبت روح از عذاب تن

جانش عزيز گشت چو تن در هوان نهاد



حق، مشهد حسين محل شهود ساخت

فردوس در مکاره و رنج جهان نهاد



شط فرات راند ز طوفان کربلا

وانگه سر حسين به خون روان نهاد