از سنتهاي جنگ در عرب، آن بود که ابتدا دو هماورد و حريف، از دو جبهه به ميدان مي آمدند، خود را معرفي کرده، رجز مي خواندند و به نبرد مي پرداختند.گاهي هم نبردهاي تن به تن، تکليف جنگ را روشن مي ساخت.پس از چند نفر که به ميدان هم مي آمدند، حمله عمومي آغاز مي شد. [1] مبارزه، همان به صحنه آمدن افراد در نبرد تن به تن بود.چنين هماوردي در عاشورا، تا ظهر ادامه يافت.گاهي که سپاه کوفه ضعف هماورد جبهه خويش را احساس مي کردند، بشکل گروهي به رزمنده جبهه حسيني مي تاختند و او را شهيد مي کردند.شهداي کربلا، برخي در جنگ تن به تن شهيد شدند و جمعي هم در حمله عمومي سپاه کوفه که در اوايل درگيري به اردوگاه امام تاختند، به شهادت رسيدند.