گريز زدن: گفتاري را منتهي به موضوع ديگر کردن، مطلبي را به مطلب ديگر پيوستن باتناسب، چنانکه روضه خوانان از حکايتي به واقعه کربلا يا يکي از شهدا روند. [1] .

واعظان و روضه خوانان، به تناسب بحث و گفتاري که دارند، مرثيه خاصي از کربلا رامي خوانند يا به مصيبت خاصي از مصائب چهارده معصوم مي پردازند.مثلا اگر موضوع سخن درباره جوان يا کودک باشد، مصيبت علي اکبر يا علي اصغر را مي خوانند و از مراسم دفن با شکوه کسي، به بي غسل و بي کفن و دفن ماندن پيکر سيد الشهدا در کربلا منتقل مي شوند.اين انتقال از موضوع يا حادثه خاص به واقعه کربلا و امام حسين يا يکي ديگر از شهدا «گريز زدن » نام دارد.در حرکتهاي حماسي و انقلابي نيز بصورتي ديگر گريز به صحراي کربلا زده مي شود و ياد آن حادثه، سرمايه الهام مي گردد. «بخاطر نشر شهادت و فلسفه شهيدان است که شيعه، به بهانه مرگ برادر و عمو و دايي و پسر خاله و پسر عمه... ياران و خويشاوندان را گرد مي کرده و يکباره به کربلا گريز مي زده اند و از حسين و شهيدان شيعه مي گفته اند.» [2] .