كرده امام حسين
کرده و کرد، قطعه زميني که کناره هاي آن را بلند کرده باشند و در ميان آن سبزي بکارند يا زراعت ديگري کنند.زميني که براي کاشتن سبزي يا ميوه درست کنند و در آن چيزي بکارند. [1] در قديم، رسم بوده که کشاورزان، زمينهاي مزروعي خود را کرده بندي (قسمت بندي) مي کردند و يک کرده را به نام امام حسين «ع » مي کاشتند و در آخر سال حساب مي کردند و درآمد آن را به يکي از تکاياي شهر مي پرداختند تا به مصرف سوگواري خامس آل عبا برسد. [2] اين نوعي موقوفه سازي براي سيد الشهدا «ع » بود و بودجه مردمي که مخارج تکايا و سوگواريها را تامين مي کرد، بعلاوه به کشاورزي و محصول زارعين هم برکت مي داد و آنان امام حسين «ع » يا اباالفضل «ع » را در زمين و زراعت خويش، شريک و سهيم مي کردند و نشانه نوعي محبت و ولايت نسبت به خاندان رسول خدا «ص » بود.
پاورقي
[1] لغتنامه، دهخدا.
[2] تاريخ تکايا و عزاداري در قم، ص 189.