در سال (1179 ه. 1765 م) جهانگردي آلماني با نام کارستن نيبور از راه خليج فارس وارد بصره شد و بوسيله کشتي بادي از طريق نهر فرات به نجف اشرف

آمد و سپس از راه حله به کربلا رفت.

اين جهانگرد آلماني کربلا را از جهت کثرت خرما و سکنه شهر به نجف مثال زده.

وي شهر کربلا را اينگونه توصيف مي کند:

«اين شهر پنج درب داشت. اطراف صحن چراغان بود و شبکه هاي بديع و جالبي اطراف آن قرار داشت. دور تا دور صحن را خانه هاي علما و سادات فراگرفته بود و در باب ورودي اصلي، يک شمعدان بزرگ وجود داشت که شمعهاي زيادي در آن

روشن بود.» او از زيادي کبوترهاي حرم و نگاه احترام آميز مردم به آنها سخن گفته و از تربت و تسبيح و عکسهاي براق و ذوالجناح و کعبه و شمشير ذوالفقار تعريف کرده، مي گويد يک قطعه پارچه را که شامل همه ي آن آثار ديني بوده تهيه کرده است. اين مستشرق آلماني ادامه مي دهد که:

«مشهد حسين (عليه السلام) که در يک ميدان و جايگاه وسيع واقع است که اطراف

و جوانب آن را خانه هاي سادات و منازل علما احاطه کرده اند. در مقابل درب بزرگ صحن يک شمعدان مسي وجود دارد که شمعهاي زيادي در آن جاي مي گيرد و نظير آن در مشهد علي عليه السلام هم وجود داشت ولي در طلاکاري به ضريح علي عليه السلام نمي رسد. در خارج شهر و اول راه، مزاري به چشم مي خورد. و مي گويند آنجا محلي است که حسين عليه السلام از اسب افتاده.»

مستشرق آلماني در توضيحات خود از بارگاه عباس بن علي عليه السلام با بزرگي ياد کرده و درباره خيمه گاه مي گويد:

«در اين محل باغ بزرگي بود که در آن استخر آبي قرار داشت. گويند اين همان محلي است که عباس بن علي عليه السلام حفر چاه نموده و آبي درنيامده. در کربلا

عده زيادي از اشرار وجود داشتند که اکثر آنان را تبعيد شدگان تشکيل مي دادند. اغلب آنها متعرض زوار مي شدند و براي شيعيان مزاحت ايجاد مي کردند.


مأمورين دولت نيز از اشرار کمتر نبودند بلکه خود آنان هم مردم را مي چاپيدند. در مدت اقامت خود ديدم که عده اي زوار وارد شهر شدند در حاليکه مأمورين حکومتي آنان را لخت کرده بودند.»