فاطمه بنت الحسين «ع »، بانويي با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب زنده داري وعبادت بود و روزها روزه مي گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روايت ونقل حديث بود. [1] در سفر کربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در کوفه نيز به سخنراني افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت. [2] در کاخ يزيد، چشم يکي از وابستگان حکومت که به او افتاد، از يزيد خواست که او را به وي ببخشد.حضرت زينب بشدت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب آورد. [3] وي همسر عموزاده خويش حسن بن حسن «ع » بود.پس از فوت شوهر، يک سال خيمه اي افراشت و براي او به سوگ و ماتم نشست. [4] وي تا زمان امام صادق «ع » را درک کرد. در سال 117 ه.در حالي که هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاک سپرده شد. [5] .