خوارزمي گويد:

چون تشنگي بر حسين عليه السلام و اصحابش شدت يافت، شبانه برادرش عباس را با سي سوار و بيست پياده و بيست مشک فرستاد تا آنکه نزديک آب رسيدند. عمرو بن حجاج گفت: کيستي؟ نافع بن هلال گفت: من پسرعموي تو هستم، از ياران حسين عليه السلام. آمده ام از اين آبي بنوشم که شما مانع شده ايد. گفت: بنوش! گوارا! نافع گفت: واي بر تو! چگونه آب بنوشم در حالي که حسين و همراهانش از تشنگي مي ميرند؟ گفت: راست مي گويي، ولي ما مأموريم و چاره اي جز اطاعت فرمان نداريم. نافع همراهانش را صدا زد، وارد فرات شدند. عمرو هم سربازانش را صدا کرد تا نگذارند. بين آن دو گروه بر سر آب پيکار سختي درگرفت. عده اي مي جنگيدند و گروه ديگر مشکها را پر مي کردند. مشکها پر شد و تعدادي از سربازان عمرو بن حجاج کشته شدند، اما از ياران امام کسي کشته نشد. اين گروه با آب به اردوگاه خود برگشتند. امام حسين عليه السلام و همراهانش آب نوشيدند. عباس را آن روز لقب «سقا» دادند. [1] .