خوارزمي گويد:

امام حسين عليه السلام روز چهارشنبه يا پنج شنبه دوم محرم سال 61 وارد کربلا شد، براي ياران خود خطبه اي خواند و فرمود:

اما بعد، مردم برده ي دنيايند، دين بر زبانشان است و در پي آنند، تا وقتي زندگي شان بگذرد. هرگاه با بلا آزموده شوند، دينداران اندک مي شوند. سپس پرسيد: آيا اينجا کربلاست؟ گفتند: آري. فرمود: اينجا جاي محنت و رنج است؛ اينجاست محل فرودآمدن ما و مرکبهايمان و ريخته شدن خونهايمان.

همه فرود آمدند، بارها را کنار فرات گشودند، خيمه اي براي حسين عليه السلام و خانواده و فرزندان او افراشته شد. خيمه ي برادران و عموزادگان را اطراف خيمه ي او زدند. حسين عليه السلام در خيمه اش نشست. و به اصلاح شمشيرش پرداخت. چون غلام ابوذر نيز با او بود. حضرت، اشعار «يا دهر اف لک من خليل...» را مي خواند. [1] .