طبري با سند خود از بکر بن مصعب نقل مي کند:

امام حسين عليه السلام به اهل هيچ آب و آبادي نمي گذشت مگر اينکه در پي او راه مي افتادند تا آنکه به منزلگاه «زباله» رسيد وخبر شهادت برادر رضاعي خود، عبدالله بن يقطر را دريافت. او را از ميانه ي راه به سوي مسلم بن عقيل فرستاده بود و هنوز نمي دانست که مسلم شهيد شده است. آن خبر در زباله به حضرت رسيد. نامه اي بيرون آورد و بر مردم خواند:

بسم الله الرحمن الرحيم. اما بعد، خبر ناگواري به ما رسيده است؛ خبر شهادت مسلم و هاني و عبدالله بن يقطر. شيعيان ما ما را تنها گذاشته اند. هر کس دوست دارد برگردد. بيعت خود را از او برداشتيم.

مردم متفرق شدند و از چپ و راست راه برگشت پيش گرفتند، فقط کساني با او ماندند که از مدينه همراه امام آمده بودند. از اين رو چنين کرد که فهميد گروهي از باديه نشينان به اميد مال و مقام در پي او راه افتاده اند. خواست همراهان بدانند که به استقبال چه شرايطي مي روند و


مي دانست اگر وضعيت را به آنان اعلام کند، تنها کساني همراهش مي آيند که آماده ي ايثار و شهادتند. [1] .