شيخ مفيد از قول عبدالله بن سليمان و منذر بن مشمعل چنين نقل مي کند:

چون از حج فارغ شديم، انديشه اي جز رسيدن به حسين عليه السلام در راه نداشتيم تا ببينيم کار او به کجا مي کشد. با شترهاي خود شتابان آمديم و در «زرود» به وي رسيديم. چون نزديک او شديم، مردي از کوفيان را ديديم که چون حسين عليه السلام ايستاد، گويي او را مي خواست، ولي رهاکرد و به راه ادامه داد. ما هم به سمت او رفتيم. يکي از ما به ديگري گفت: نزد او برويم و از او سؤال کنيم. حتما از اوضاع کوفه خبر دارد. رفتيم و به او رسيديم. پس از سلام، پرسيديم از کدام قبيله اي؟ گفت: از بني اسد. گفتيم: ما هم اسدي هستيم، تو کيستي؟ خود را بکر معرفي کرد. ما هم خود را معرفي کرديم و گفتيم از پشت سرت در کوفه خبر بده. گفت: در حالي از کوفه بيرون آمدم که مسلم و هاني کشته شده بودند و آنان را در بازار کوفه مي کشيدند. راه را ادامه داديم. عصر هنگام که حضرت در منزلگاه ثعلبيه فرود آمد، خدمت او رفتيم و گفتيم: خبري داريم، آشکار بگوييم يا نهاني؟ به ما و يارانش نگريست و گفت: چيزي از اينان پنهاني نيست. گفتيم: آيا شامگاه آن سواره را ديدي؟ فرمود: آري، خواستم از او سؤال کنم. گفتيم: ما خبر او را گرفتيم، او مردي از قبيله ي ماست، صاحب انديشه و راستگو. مي گويد وقتي از کوفه خارج شد، مسلم و هاني را کشته بودند و جسدشان را در بازار بر زمين مي کشيدند. حضرت چند بار گفت: انا لله و انا اليه راجعون؛ خداي رحمتشان کند.

گفتيم: تو را به خدا جان خود و خانواده ات راحفظ کن و از همينجا برگرد. در کوفه ياور و پيروي نداري. مي ترسيم بر ضد تو باشند. به فرزندان عقيل نگاه کرد و پرسيد: چه مي گوييد؟ مسلم کشته شده است. گفتند: به خدا که برنمي گرديم تا انتقام خونش را بگيريم يا همچون او شهيد شويم. حسين عليه السلام به ما رو کرد و فرمود: پس از آنان در زندگي خيري نيست. فهميديم که


تصميم دارد مسير خود را ادامه دهد. گفتيم: خدا برايت خير برگزيند. فرمود: خدا رحمتتان کند. اصحابش گفتند: به خدا که تو مثل مسلم نيستي، اگر به کوفه برسي مردم شتابان به سويت مي آيند. امام ساکت شد و تا صبح منتظر ماند. سحرگاه به جوانان و خدمتکارانش فرمود: آب زياد برداريد. آب فراوان برداشتند و کوچيدند. [1] .

دينوري شبيه مطلب قبلي را نقل کرده است. [2] به دليل تکراري بودن ترجمه نشد.