علي بن ابراهيم قمي با سند خويش از امام باقر عليه السلام چنين روايت مي کند:

امام سجاد عليه السلام مي فرمود: هر مؤمني که در شهادت حسين بن علي عليه السلام چشمانش اشک آلود شود و بر صورتش جاري شود، خداوند در غرفه هاي بهشتي جايش مي دهد که دوره هاي طولاني در آن ساکن شود. هر مؤمني که به خاطر رنج و آزاري که در دنيا از دشمنانشان به ما رسيده، اشک بر چهره بريزد، خداوند در بهشت در جايگاه صدق، جايش مي دهد و هر مؤمني که در راه ما رنجي بکشد و از تلخي و سختي آن رنج، اشکش بر چهره جاري شود، خداوند رنج را از او دور مي کند و در قيامت از خشم خود و آتش دوزخ ايمنش مي کند. [1] .

نيز از امام صادق عليه السلام نقل کرده است:


هر کس ما را ياد کند، يا نزد او از ما ياد شود و از چشمش به اندازه ي بال پشه اي اشک درآيد، خداوند گناهانش را مي آمرزد، هر چند به اندازه ي کفهاي دريا باشد. [2] .

کشي با سند خود از زيد بن شحام نقل مي کند:

ما گروهي از کوفيان نزد امام صادق عليه السلام بوديم. جعفر بن عفان بر آن حضرت وارد شد. امام او را احترام کرد و نزديک خود نشاند و گفت: اي جعفر! گفت: بله، فدايت شوم! فرمود: تو درباره ي حسين عليه السلام خوب شعر مي گويي. گفتم: آري فدايت شوم! فرمود: بگو. شعر خواند. امام و اطرافيانش گريستند، به حدي که اشکها بر صورت و محاسن حضرت جاري شد.

فرمود: اي جعفر! به خدا فرشتگان مقرب الهي هم اينک اينجا شاهد تو بودند و بر گفته هايت درباره ي حسين عليه السلام مي گريستند، مثل ما يا بيشتر گريستند. اي جعفر! خداوند همين ساعت بهشت را بر تو حتمي ساخت و گناهانت را آمرزيد. اي جعفر! بيشتر بگويم؟ گفتم: بفرماييد سرور من. فرمود: هيچ کس نيست که درباره ي حسين عليه السلام شعر بگويد، بگريد و بگرياند، مگر آنکه بدان سبب خدا بهشت را براي او واجب مي کند و او را مي آمرزد. [3] .

ابن قولويه با سند خويش از ابي هارون مکفوف روايت مي کند:

امام صادق عليه السلام فرمود: اي اباهارون، درباره ي حسين عليه السلام شعر بخوان. خواندم و گريست و فرمود: همان گونه که در جمع خودتان مي خوانيد (يعني با سوز و گداز). شروع کردم به خواندن اين شعر: بر جسد حسين بگذر و به استخوانهاي پاک او بگو... حضرت گريست و فرمود: بيشتر بخوان. قصيده اي ديگري خواندم. حضرت گريست. صداي گريه را از پشت پرده هم شنيدم. چون پايان يافت، فرمود: اي اباهارون! هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعري بسرايد و بگويد و ده نفر را بگرياند، خداوند بهشت را بر او مي نويسد. هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعري بسرايد و بگريد و پنج نفر را بگرياند، خدا بهشت را بر او مي نويسد. هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعري بسرايد و بگريد و يک نفر را بگرياند، خداوند بر آن دو بهشت را مي نويسد. هر کس که نزد او از حسين عليه السلام ياد شود و از چشمانش به اندازه ي بال مگسي اشک درآيد، پاداش او برعهده ي خداست و خداوند به کمتر از بهشت براي او راضي نمي شود. [4] .

نيز با سند خود از ابي عماره ي شاعر نقل مي کند:

امام صادق عليه السلام به من فرمود: اي اباعماره! درباره ي امام حسين عليه السلام برايم شعر بخوان. خواندم و


گريست. باز هم خواندم و گريست. به خدا هر چه مي خواندم گريست تا آنجا که صداي گريه را از خانه شنيدم. به من فرمود: اي اباعماره هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعر بخواند و پنجاه نفر را بگرياند، بهشت براي اوست. هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعر بخواند و چهل نفر را بگرياند، بهشت براي اوست. هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعر بخواند و بيست نفر را بگرياند، بهشت براي اوست. هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعر بخواند و يک نفر را بگرياند، بهشت براي اوست و هر کس درباره ي حسين عليه السلام شعر بگويد و خودش بگريد، بهشت براي اوست و هر که براي حسين عليه السلام شعر بخواند و حالت گريه به خود بگيرد، بهشت براي اوست. [5] .