شيخ طوسي روايت کرده است:

آن حضرت گفت: «خدايا! اي بلند مرتبه! اي بزرگ شوکت! اي سخت انتقام گيرنده! اي بي نياز از آفريده ها! اي گسترده کبرياء! اي که به هر چيز که بخواهي توانايي! رحمتت نزديک، وعده ات راست، نعمتت فراوان، آزمايشت نيکوست.آنگاه که بخوانندت نزديکي، به آنچه آفريده اي احاطه داري، توبه ي توبه کنندگان را مي پذيري. بر آنچه اراده مي کني توانايي و در پي هر چه باشي به آن مي رسي. اگر شکرت کنند، شکر پذيري، اگر يادت کنند ياد مي کني. تو را از روي نياز مي خوانم و با تهيدستي به درگاهت مشتاقم و خائفانه به آستانت روي مي آورم و با اندوه، به درگاهت مي گريم و از روي ناتواني از تو ياري مي خواهم و بسنده کنان بر تو تکيه مي کنم. بين ما و اين گروه داوري کن. اينان ما را فريب دادند و ياري مان نکردند. با ما از در نيرنگ درآمدند و ما را کشتند. ما عترت پيامبر تو و فرزندان حبيب تو محمد بن عبدالله صلي الله عليه و اله و سلم هستيم؛ آنکه او رابه رسالت برگزيدي و او را امين وحي خويش قرار دادي. پس براي ما از کارمان گشايش و رهايشي قرار بده. به رحمت خودت، اي مهربانترين مهربانان.» [1] .