بازگشت

سيب بهشتي


فتال نيشابوري گفته است:

ام سلمه گويد: پيامبر صلي الله عليه و اله و سلم نزد من بود. جبرئيل نازل شد. آن دو با هم گفتگو مي کردند که حسن بن علي عليه السلام در زد. رفتم تا در را باز کنم. ديدم حسين عليه السلام هم با اوست. هر دو وارد شدند. چون چشمشان به جدشان پيامبر خدا افتاد، جبرئيل در نظرشان مانند دحيه ي کلبي آمد. دور او مي چرخيدند. جبرئيل عليه السلام گفت: يا رسول الله! دو کودک را نمي بيني که چه مي کنند؟ فرمود: تو را همچون دحيه ي کلبي ديده اند. او زياد سراغ اين دو مي آيد و هرگاه مي آيد هديه اي برايشان مي آورد. جبرئيل شروع کرد به اشاره کردن با دستش، مثل کسي که چيزي رامي گيرد. ناگهان در


دستش يک سيب و يک گلابي و انار بود. آنها را به امام حسن عليه السلام داد، همان گونه با دستش اشاره کرد و به حسين عليه السلام هم داد. هر دو خوشحال و خندان شدند. نزد جدشان شتافتند. پيامبر، سيب و انار و گلابي را گرفت و بوييد، سپس آنها را همان طور به هر يک از آن دو داد و فرمود: با آنچه داريد نزد مادرتان برويد و اگر ابتدا پيش پدرتان برويد بهتر است. آن دو طبق دستور پيامبر خدا رفتند و چيزي از آنها را نخوردند تا پيامبر نزدشان برود. سيب و ميوه هاي ديگر به همان حال بود. فرمود: ياعلي! چرا از ميوه نخوردي و به همسر و فرزندانت ندادي و ماجرا را فرمود. پس پيامبر و علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام از آن خوردند و به ام سلمه هم دادند. انار و گلابي و سيب به همان حال باقي بود و هر چه از آن خورده مي شد باز به حالت اول برمي گشت تا آنکه رسول خدا صلي الله عليه و اله و سلم از دنيا رفت. امام حسين عليه السلام گويد: در دوران فاطمه عليهاالسلام هم تغيير و کاهشي در آنها پيش نيامد. چون فاطمه عليهاالسلام از دنيا رفت، انار را از دست داديم و سيب وگلابي در دوران پدرم باقي بود. چون اميرالمؤمنين عليه السلام شهيد شد، گلابي هم ناپديد شد و سيب به همان حالت نزد امام حسن عليه السلام باقي بود تا آنکه مسموم و شهيد شد. سيب باقي بود تا وقتي که در محاصره و بي آبي قرار گرفتم. هرگاه تشنه مي شدم آن را که مي بوييدم، شدت عطشم فرومي نشست. چون تشنگي ام افزون شد، بر آن دندان زدم و ديگر يقين به مرگ داشتم.

امام سجاد عليه السلام گويد: اين سخنان را ساعتي پيش از شهادتش از آن حضرت شنيدم. چون به شهادت رسيد، بوي آن سيب از قتلگاهش مي آمد. در پي آن سيب بودند و اثري از آن ديده نشد، ولي بوي سيب پس از حسين عليه السلام هم باقي ماند: قبر او را زيارت کردم، ديدم بوي سيب از قبر او به مشام مي رسد. پس هر کس از شيعيان ما که زائران قبر او باشند بخواهند آن بو را استشمام کنند، هنگام سحر دنبال آن روند. اگر مخلص باشند، آن را خواهند يافت. [1] .

ابن حمزه گويد:

از ابي محيص روايت است که گويد: در کربلا با عمر سعد ملعون بودم. چون عطش بر حسين عليه السلام روي آورد، آن سيب را از درون جامه ي خويش درآورد و بوييد و دوباره به جايش گذاشت. چون شهيد شد، گشتم ولي آن را نيافتم، ولي صدايي شنيدم از سوي مرداني که آنان را مي ديدم ولي نمي توانستم به آنان برسم که: فرشتگان هنگام طلوع سپده و برآمدن روز، کنار قبر آن حضرت از بوي آن لذت مي برند. [2] .



پاورقي

[1] روضة الواعظين، ج 1، ص 159. (اين ماجرا در کتب متعدد به صورتهاي مختلف نقل شده است.).

[2] لهوف، ص 171.