سرهاي شهدا را ميان قبايل تقسيم كردند و همراه اسرا به حركت در آوردند.



زينب در كنار پيكر بي سر حسين(عليه السلام) به گونه اي مي گريست كه راوي مي گويد:



«به خدا سوگند زينب با گريه اش هر دوست و دشمني را گرياند!» (فأبْكَتْ وَاللهِ كُلَّ عَدُوٍّ وَصَدِيقْ).1



در روز يازدهم بود كه ضرب و شتم بازماندگان شهيدان، توسط سپاه عمربن سعد صورت گرفت به طوري كه يكي از وقايع نگاران كربلا مي نويسد: سكينه دختر امام حسين(عليه السلام) آنچنان جسد پدر را در بر گرفته بود كه جمعي از لشكر عمرسعد وي را به ضرب تازيانه از او جدا كردند «ثُمَّ إِنَّ سُكَيْنَةَ 2 إعتَنَقَتْ جَسَدَ أَبيها الحُسَيْنِ (عليه السلام) فَاجْتَمَعَ عِدَّةٌ مِنَ الأَعْرابِ حَتّي جَرُّوها عَنْهُ». 3